Oscars Blog & Vlog

Dagboek van een fotograaf.

Ken je die vervallen boerderij naast de golfbaan? Misschien kunnen we daar een portretje schieten? Wel passend gezien ik aan een postapocalyptische roman werk…

Schrijver Anna Liervogel-Sewgobind, is helemaal klaar om een postapocalyptische foto te laten schieten. “Kijk je wel even uit?: Vraag ik bezorgd bij het betreden van de vervallen schuur. Anna maakt zich nergens zorgen over. Ik kijk naar het plafond en de loszittende balk die met een scherpe punt naar beneden wijst en die ieder moment naar beneden kan storten. Want, dan wordt het echt een einde tijdperk foto.

Er was al eens een gevallen schrijver, die voor de foto in een beeldhouwwerk klom er uit viel en hier als souvenir een hele pijnlijke schouder aan over hield. En jaren geleden was er een mevrouw die even moest plassen en dacht dat het vervallen toilet op locatie nog in gebruik was om er achter te komen dat bij het doortrekken, de complete gietijzeren stortbak op haar hoofd terecht kwam, sindsdien ben ik zelf toch iets voorzichtiger geworden. Lig je daar met je broek half van je kont en een gietijzeren stortbak op je hoofd.

Om nog maar te zwijgen over ongelukkige fotografen die de meest vreemde capriolen uithalen (we nemen even de hoed plechtig af en herdenken; zij die in het water vielen, uitgleden, naar een overval werden gestuurd en arriveerden voor de politie dat deed, in potdichte mist via de Antwerpen-route naar de redactie in Vlissingen reden (en weer terug) met fotorolletjes die nog ontwikkeld moesten worden om de volgende dag geen lege krant te hebben, boze schippers die handtastelijk werden, boze agenten die ook handtastelijk werden, met de ontmijningsdienst aan boord gaan, om een forse bom, die als bijvangst in de netten van een vissersboot terecht was gekomen te laten ontploffen (overigens niet in de schippersboot zelf, dat zou zonde zijn, maar op veilige afstand met een rubberen bootje), boze boeren, burgers en buitenlui die om allerlei redenen juist niet of juist wel op de foto wilden enzovoorts… zo, wij zetten de hoed weer plechtig op)

Even langs de fabriekstoren van de oude Spiritusfabriek in Bergen op Zoom naar boven klimmen langs de buitenkant, was er ook zo eentje. Van die ijzeren handvaten, zonder kooi erachter en ik, voorzien van een tuigje met een haak aan een touw naar boven. De man die me in het tuigje hielp zei nog: “Als je bang wordt en niet meer verder durft, geef dan maar een seintje dan komen we je wel halen. Ik zou niet weten hoe, maar je komt wel weer beneden…” Het schrijvende deel van het journaille bleef mooi met beide benen op de vaste grond staan. Het duurde volgens hem drie kwartier voordat ik boven was. Maar ik had wel een mooie plaat!

De schuur en alle toebehoren bleef nog even overeind staan tijdens de fotosessie. Boven op een berg van oude pallets en ander sloophout had Anna intussen plaatsgenomen. Na de sessie zijn we weer zonder kleerscheuren en lichamelijke ongemakken uit de ruïne geklommen. “Er zit ook hele mooie graffiti op de zolder van het vervallen woonhuis. ”: Zei Anna. “Maar ik weet niet of de trap ons zal houden…”

Meer foto’s zien van schrijvers?
schrijversinsluis.nl

Tekst en afbeelding © Oscar van Beest 2025

Dagboek van een fotograaf.

Als Fotograaf wordt je soms naar een bepaalde plek toe getrokken. Zo kwam ik tijdens mijn wandeling in deze nagenoeg uitgestorven nederzetting aan de kust terecht.

Het voelde aan als een verlaten stadje uit een spaghetti western of een Lucky Luke stripalbum. Wellicht met een illustere naam zoals: Black Gulch Creek; of iets in die geest. De beplanting was nog maar net neergepoot in het losse zand en dat gaf alleen maar een groter “Blazing Saddles” effect. Bij nadere inspectie bleek dat de Saloon nog volop in aanbouw was. Dus geen whiskey voor deze fotograaf, althans niet op dit moment. Ik beende door de hoofdstraat, verwachtte ieder moment de hoed van een figurant boven het dak uit te zien komen, gevolgd door de loop van een geweer.

Mijn vinger kromde zich gespannen rond de trekker, de knokkeltjes sloegen er wit bij uit. Een windvlaag speelde even met het zand tussen de struiken. Ik schoot met scherp, foto na foto, keek af en toe wel even achterom, om er zeker van te zijn dat er geen woedende menigte achter me aan kwam met pek en veren. Maar op een dame met brave hond na, bleef het die dag vredig en stil in Black Gulch Creek.

Tekst en afbeelding © Oscar van Beest 2025